"North, towards Matehuala, was Mexico's graveyard for deceased railway engines for many years. Hundreds of locomotives, reduced to bare skeletons, sat idle in the hot desert sun. "
Zo maar een regel in één van de reisverslagen van Tony Burton. Het zou maar een kleine omweg zijn en het klonk interessant, dus waarom niet? Klein probleem: naar het noorden, richting Matehuala, duidt een enorm gebied aan.
Eenmaal onderweg bekeken we de kaart eens en er loopt eigenlijk maar 1 spoorlijn door het gebied. Daar komt bij dat je honderden locomotieven niet zomaar over het hoofd ziet... toch? Een paar uur later lijkt dat misschien wel het geval te zijn. Her en der vragen we passanten naar het kerkhof. Onze vragen worden meestal beantwoord met een blik die het midden houd tussen: 'Waar heb je het in godsnaam over?' en 'Waarom zou je daar in godsnaam naar toe willen?'
De meneer op de foto's hierboven bracht eindelijk verlichting. Met handen en voeten en behulp van een kaartje opgetekend in het zand stuurde hij ons de bushbush in, over een stoffige gravel weg. De mannen in een pickup die ons onderweg passeerde waarschuwden al dat het hek op slot zat, maar inmiddels waren we bereid om zonodig over prikkeldraad heen te klimmen.
Uiteindelijk kwamen we inderdaad bij een kerkhof uit... voor mensen, niet voor treinen.
Een half uur later werd alles duidelijk. Een politieman stuurde ons naar een oud station een paar kilometer buiten een stadje. Daar troffen wij precies 7 roestende, uit elkaar vallende locomotieven aan. Zeven ja. Waar is de rest gebleven?
Vermoedelijk inderdaad ergens in de verleden tijd zoals Tony's schrijfstijl achteraf lijkt te suggereren.
