Teotihuacán, Mexico

Het is 7 uur in de ochtend. De straten zijn nog verlaten als we hotel Sol y Luna uitlopen. Na een kilometer of twee bereiken we de toegangspoort van Teotihuacán. De site gaat pas over 2 uur open, maar er lopen wat bewakers rond achter de hekken. Na een kort praatje openen ze het hek voor ons en mogen we doorlopen. De winkeltjes langs het pad zijn allemaal nog gesloten en voor ons ligt de piramide van de Zon.

Terwijl we verder lopen kruisen we de vier kilometer lange ‘Calzada de los Muertos’, de straat van de doden.
In grootte is de piramide van de Zon de derde van de wereld, ongeveer zeventig meter hoog. De basis van de piramide is 222 meter breed aan elke zijde. We kijken nu naar 3 miljoen ton steen, een gebouw dat zonder metalen gereedschap, pakezels of zelfs het wiel is gebouwd. Op dit vroege uur is het terrein nog uitgestorven en is het stil, bijna buitenaards. Afgezien van de wind die over de vlakte waait en onze eigen voetstappen heerst er totale verlatenheid. We proberen ons voor te stellen hoe druk het hier ooit was. De gebouwen die nu kaal en grijs zijn, waren toen fel gekleurd. De grote piramide was toen bedekt met een laag helder rood, dat gloeide als de zon onderging. Ooit was dit het centrum van de wereld. Ook al is de plek nu verlaten, er is nog iets over van die kracht.
We beginnen aan de lange klim van 248 treden. Plateau na plateau, steeds dichter bij de hemel. Als we op de helft zijn lopen we over een plateau naar de achterkant van de piramide. Uitkijkend over de vlakte werken we ons ontbijt, dat bestaat uit crackers en water, naar binnen. Dan is het tijd voor het tweede gedeelte van de klim. Eenmaal boven is het uitzicht prachtig en ver beneden ons zien we de eerste mensen de site oplopen. Na een kwartiertje beginnen we met de klim naar beneden om de rest van het terrein te verkennen.

De bouwstijl en de omgeving zijn het bezoek meer dan waard, de geschiedenis van de plaats, althans, wat er van bekend is, is intrigerend. Maar daarover kun je alle informatie vinden in, o.a., je guidebook.

De tip doe ik graag wil meegeven is de volgende: als je dergelijke plekken gaat bezoeken, ga dan zelfstandig en zo vroeg mogelijk. Het personeel van een site is altijd bereid je binnen te laten als je een praatje met ze maakt en ze wat pesos toestopt. De ervaring is veel intenser als je niet voor de voeten gelopen wordt door busladingen toeristen. Teotihuacán was tegen het middaguur getransformeerd in een pretpark. Op de grote piramide had zich een file gevormd van mensen die naar de top wilden. Mexicaanse jongeren rende rond met fluitjes, het was een kabaal van jewelste. Het is zeker een schouwspel, maar het is nog leuker om te bekijken als je eerst in alle rust je ding hebt kunnen doen.