Stel je voor: Je bent boer en op een dag bewerk je je land. Het is 1943, je hebt het niet breed, maar dit land heeft er al jaren voor gezorgd dat je familie een redelijk leven kon leiden.
Je bent lekker aan het schoffelen, een beetje onkruid aan het verwijderen en je maakt af en toe een praatje met een voorbijganger. De dag verloopt als alle anderen, tot je vanuit je ooghoek de grond, jouw land, ineens omhoog ziet komen. Langzaam, maar zeker, ontstaat er een bult. De bult wordt groter en begint op een bergje te lijken. Wat doe je dan als Mexicaanse boer? In dit geval het volgende: Gooi je schoffel op de grond en ren naar de plek des onheils. Staar er vol onbegrip naar en probeer vervolgens de grond weer plat te stampen. Bij gebrek aan succes ga je er plat op je buik bovenop liggen in de hoop dat je de groeiende berg nog in toom kunt houden.
Helaas voor deze boer, inwoner van het dorp San Juan Parangaricutiro zou het alleen maar erger worden. In 1943 werd een nieuwe vulkaan geboren, Volcan Paricutin. Vandaag de dag is het een flinke jongen, van 2500 meter hoog.
Na zijn geboorte spuwde de vulkaan acht jaar lang lava en dwong vierduizend mensen tot evacuatie. Terwijl hun huizen langzaam onder de lava bedolven werden.
Vandaag de dag is alleen de top van de kerk nog zichtbaar. Vanuit Uruapan kun je een wandeling van tien kilometer maken door het gebied. Het is moeilijk om je voorstellen dat een man jaren terug dacht dit langzaam oprukkende natuurgeweld te bedwingen door er op te stampen. Dat de grond zou stoppen met rommelen als hij zijn lichaam er bovenop zou gooien.
No comments:
Post a Comment